6. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, από τα στοιχεία του διοικητικού φακέλου της υπόθεσης προκύπτουν τα εξής: Η αιτούσα, πολίτης Κίνας, γεννηθείσα την 3-10-2001, ήταν κάτοχος αδειών διαμονής για μέλη οικογένειας πολίτη τρίτης χώρας, ισχύος συνολικά από 10-7-2013 έως 3-10-2019. Ειδικώς δε η τελευταία άδεια ήταν ισχύος από 13-12-2014 έως 3-10-2019. Για την ανανέωσή της, ως αυτοτελούς άδειας αυτού του τύπου, υπέβαλε προς την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας-Θράκης το (...) αίτημα.

Κατά την εξέτασή του διαπιστώθηκε ότι, κατά το πρώτο έτος ισχύος της προηγούμενης ως άνω άδειας διαμονής της, η αιτούσα απουσίαζε από τη Χώρα από την έναρξη ισχύος της άδειας αυτής (13-12-2014) έως την 21-7-2015 (βλ. το (...) έγγραφο της Διεύθυνσης Αλλοδαπών Θεσσαλονίκης σχετικά με τις αφιξοαναχωρήσεις της προς και από την Ελλάδα). Κατόπιν τούτου, και δεδομένου ότι η απουσία της αυτή υπερέβαινε το χρονικό διάστημα των 6 μηνών, ζητήθηκε από την αιτούσα να προσκομίσει έγγραφα που να δικαιολογούν μέρος ή όλο το διάστημα της απουσίας της (βλ. το (...) έγγραφο του Τμήματος Αδειών Διαμονής Θεσσαλονίκης). Ανταποκρινόμενη η αιτούσα, ισχυρίστηκε ότι ο λόγος που απουσίασε από την Ελλάδα συνίστατο στο ότι παρακολούθησε τα μαθήματα της 2ης τάξης του Γυμνασίου στη χώρα καταγωγής της, η οποία ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 2015, οπότε και επέστρεψε στην επικράτεια, διαμένοντας έκτοτε μόνιμα σε αυτήν και φοιτώντας για το επόμενο διάστημα σε ελληνικό σχολείο (Λύκειο), από το οποίο και αποφοίτησε επιτυχώς. Προσκόμισε, δε, σχετικώς βεβαίωση του κινεζικού σχολείου μέσης εκπαίδευσης (...), καθώς και την από 15-7-2019 βεβαίωση επιτυχούς φοίτησής της και στις τρεις τάξεις του Γενικού Λυκείου (...). Αφού λήφθηκαν υπόψη όλα τα ανωτέρω, με την προσβαλλόμενη (...) απόφαση του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης, το αίτημα ανανέωσης που είχε υποβάλει η αιτούσα απορρίφθηκε, κατ`επίκληση του άρθρου 21 παρ.6 του ν.4251/2014, με την αιτιολογία ότι οι απουσίες της από τη Χώρα κατά τη διάρκεια ισχύος του πρώτου έτους της προηγούμενης άδειας διαμονής της ξεπέρασαν το διάστημα των 6 μηνών, καθώς και ότι η απουσία αυτή δεν μπορεί να κριθεί ως δικαιολογημένη, σύμφωνα με τα στοιχεία που προσκόμισε σχετικώς η ίδια. Τούτο δε, διότι, όπως κρίθηκε, κατά τα αναφερόμενα στο 46071/14-9-2015 έγγραφο του Υπουργείου Εσωτερικών, η έννοια του όρου «σπουδές» στο άρθρο 21 παρ.6 του ν.4251/2014 «αφορά την παρακολούθηση προγράμματος σπουδών με σκοπό την απόκτηση πτυχίου και όχι τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση», ενώ από τα προσκομισθέντα εκ μέρους της αιτούσας έγγραφα προέκυπτε φοίτησή της στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στην ίδια απόφαση ενσωματώθηκε και απόφαση περί επιστροφής της, με οικειοθελή αναχώρησή της από την επικράτεια εντός προθεσμίας 30 ημερών. Κατά της απόφασης αυτής, η οποία επιδόθηκε την 17-12-2019, η αιτούσα άσκησε την (...) αίτηση θεραπείας. Με αυτήν υποστήριξε, καταρχάς, ότι σκοπός των ρυθμίσεων του άρθρου 21 παρ.6 είναι να αντιμετωπιστεί η καταχρηστική και συστηματική απουσία του αλλοδαπού κατόχου τίτλου διαμονής, περίπτωση που δεν συντρέχει εν προκειμένω, αφού η απουσία της ίδιας οφείλετο σε σοβαρό λόγο. Ισχυρίστηκε, επίσης, ότι η απαρίθμηση στη εν λόγω διάταξη είναι ενδεικτική, καθώς και ότι η κρίση ότι η φοίτησή της σε σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν αποτελεί τέτοιο σοβαρό λόγο στηρίζεται αποκλειστικά στο προμνησθέν 46071/14-9-2015 έγγραφο του Υπουργείου Εσωτερικών, το οποίο δεν αποδίδει την έννοια του νόμου ούτε ερμηνεύει αυτόν ορθά. Τέλος, προέβαλε ότι το αίτημά της απορρίφθηκε χωρίς να ληφθεί υπόψη ότι i) η απουσία της υπερβαίνει μόλις κατά ένα μήνα το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο, ii) μετά την επάνοδό της στην Ελλάδα, παραμένει αδιάλειπτα στην επικράτεια και έχει έκτοτε παρακολουθήσει και ολοκληρώσει επιτυχώς ελληνικό σχολείο (Λύκειο) και iii) η Ελλάδα, όπου διαμένουν νόμιμα οι γονείς της επί σειρά ετών, αποτελεί το κέντρο των βιοτικών της σχέσεων και κατά την πολυετή διαμονή της σε αυτήν έχει αναπτύξει αδιάρρηκτους κοινωνικούς, οικογενειακούς, κοινωνικούς και εν γένει βιοτικούς δεσμούς, οι οποίοι θα ανατραπούν με ολέθριες συνέπειες για την ίδια, εάν απομακρυνθεί από τη Χώρα. Προσκόμισε, δε, στοιχεία νόμιμης διαμονής των γονέων της, καθώς και εκ νέου τα αποδεικτικά της φοίτησής της στα ανωτέρω σχολεία της χώρας καταγωγής της και της Θεσσαλονίκης. Η αίτηση θεραπείας απορρίφθηκε με την (...) απόφαση του ίδιου ως άνω Συντονιστή, αφού κρίθηκε ότι με αυτήν «η εν θέματι δεν προσκόμισε κάποιο νέο δικαιολογητικό και ως εκ τούτου, παραμένει σε ισχύ» η προαναφερθείσα απορριπτική του αιτήματος ανανέωσης απόφαση. Η (...) απόφαση επιδόθηκε στην αιτούσα την 18-2-2020.

    7. Επειδή, με την κρινόμενη αίτηση ακυρώσεως προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εκδόθηκε χωρίς νόμιμη και επαρκή αιτιολογία και κατ`εσφαλμένη εφαρμογή και ερμηνεία της διάταξης της παραγράφου 6 του άρθρου 21 του ν.4251/2014. Τούτο δε, διότι, όπως υποστηρίζει η αιτούσα, στο άρθρο 21 παρ.6 του ν.4251/2014 προβλέπεται ότι η ισχύς της άδειας διαμονής δεν θίγεται από προσωρινές απουσίες του αλλοδαπού που υπερβαίνουν το καταρχήν επιτρεπόμενο διάστημα των 6 μηνών, ανά έτος ισχύος της προηγούμενης άδειας διαμονής του, εάν οι απουσίες αυτές δικαιολογούνται από σοβαρούς λόγους, οι οποίοι απαριθμούνται ενδεικτικά στην ως άνω διάταξη. Εν προκειμένω, δε, η φοίτησή της σε γυμνάσιο στη χώρα καταγωγής της, ήτοι σε βαθμίδα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αποτελούσε σοβαρό λόγο ικανό να δικαιολογήσει την απουσία της από την Ελλάδα, ενόψει και του ότι υπερέβη το διάστημα των 6 μηνών για 1 μήνα και λίγες ημέρες. Ως εκ τούτου, υποστηρίζει ότι η κρίση της Διοίκησης ότι σοβαρό λόγο που δύναται να δικαιολογήσει την άνω των έξι μηνών, ανά έτος ισχύος της προηγούμενης άδειας διαμονής, απουσία του αλλοδαπού από την Ελλάδα, αποτελούν μόνον οι σπουδές προς απόκτηση πτυχίου και όχι η φοίτηση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση - κατ`επίκληση του 46071/14-9-2015 εγγράφου του Υπουργείου Εσωτερικών, το οποίο, όπως προβάλλεται, δεν αποδίδει ορθά την έννοια του νόμου - είναι μη νόμιμη.

    8. Επειδή, στην ένδικη περίπτωση, από τα στοιχεία του διοικητικού φακέλου προέκυψε ότι, κατά το πρώτο έτος ισχύος της προηγούμενης άδειας διαμονής της, η αιτούσα απουσίασε από την Ελλάδα από την έναρξη του έτους αυτού (13-12-2014) έως την 21-7-2015, δηλαδή για 7 μήνες και 8 ημέρες και άρα για διάστημα που δεν υπερέβη τους 12 συναπτούς μήνες. Διαπιστώθηκε, περαιτέρω, ότι η απουσία αυτή οφείλετο στη φοίτηση της αιτούσας σε τάξη του Γυμνασίου στη χώρα καταγωγής της, η οποία ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 2015, οπότε και επέστρεψε στην επικράτεια, διαμένοντας έκτοτε μόνιμα σε αυτήν και φοιτώντας για το επόμενο διάστημα σε ελληνικό σχολείο (Γενικό Λύκειο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης), από το οποίο και αποφοίτησε επιτυχώς. Η Διοίκηση, εντούτοις, απέρριψε με τα δεδομένα αυτά το αίτημα της αιτούσας περί ανανέωσης της άδειας διαμονής της για μέλη οικογένειας πολίτη τρίτης χώρας, με την αιτιολογία ότι η φοίτησή της στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν αποτελεί σοβαρό λόγο που δικαιολογεί την άνω των έξι μηνών (και μη υπερβαίνουσα τους 12 συναπτούς μήνες) απουσία της από την Ελλάδα κατά το πρώτο έτος ισχύος της προηγούμενης άδειας διαμονής της (13-12-2014 έως 12-12-2015), στηρίζοντας την κρίση της περί μη συνδρομής σοβαρού λόγου στην ένδικη περίπτωση αποκλειστικά στα διαλαμβανόμενα στο 46071/14-9-2015 έγγραφο του Υπουργείου Εσωτερικών. Ωστόσο, το έγγραφο αυτό, ακόμη και αν εκληφθεί ως ερμηνευτική των ανωτέρω διατάξεων εγκύκλιος, δεν αποτελεί, εφόσον δεν έχει δημοσιευθεί νόμιμα, κανονιστική διοικητική πράξη και δεν θεσπίζει, έτσι, εγκύρως κανόνες δικαίου (βλ. ΣτΕ 2787/2017, σκ. 15, 2077/2017, σκ. 12, 969/2016 σκ.7). Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να παράσχει έρεισμα στην προσβαλλόμενη απόρριψη του επίμαχου αιτήματος (βλ. ΣτΕ 503/2011, σκ. 6, 799/2003, σκ.6, πρβλ. ΣτΕ 4243/2014, σκ.18, 4541/2009, σκ.12 κ.ά.). Τούτο δε, λαμβανομένου υπόψη ότι, όπως ήδη έγινε ερμηνευτικώς δεκτό στην 5η σκέψη της παρούσας, η περιπτωσιολογία που παρατίθεται στη διάταξη της παρ.6 του άρθρου 21 του ν.4251/2014 σχετικά με τους σοβαρούς λόγους εξαιτίας των οποίων συγχωρείται απουσία του αλλοδαπού που υπερβαίνει το με την ίδια διάταξη τιθέμενο ανώτατο χρονικό διάστημα των έξι μηνών είναι ενδεικτική (όπως ευθέως συνάγεται από τη χρήση του όρου «ιδίως» στο γράμμα της διάταξης). Λόγω αυτής της ενδεικτικής απαρίθμησης των σοβαρών λόγων που δικαιολογούν απουσία του αλλοδαπού έως και 12 συναπτούς μήνες, δεν αποκλείεται εκ του νόμου τέτοιον σοβαρό λόγο απουσίας να δύναται να αποτελέσει η φοίτηση του ενδιαφερόμενου αλλοδαπού σε σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Επομένως, η προσβαλλόμενη (...) απόφαση του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης, με την οποία απορρίφθηκε το επίμαχο αίτημα αποκλειστικά κατ`επίκληση της ανωτέρω εγκυκλίου, χωρίς η Διοίκηση να διαλάβει οποιαδήποτε άλλη κρίση που να στηρίζεται στο γράμμα και το πνεύμα της διάταξης του άρθρου 21 παρ.6 του ν.4251/2014, με βάση τα δεδομένα της ένδικης περίπτωσης, ήτοι το είδος της υπό ανανέωση άδειας διαμονής και τις περιστάσεις που αφορούν ειδικώς την αιτούσα, όπως τέθηκαν υπόψη της και παρατίθενται παραπάνω, και πρωτίστως αναφορικά με το κατά πόσον από την εν λόγω απουσία της μπορεί να συναχθεί ότι η οικογενειακή συμβίωση της αιτούσας με τον συντηρούντα πατέρα της και τα λοιπά μέλη της οικογένειάς της, που διαμένουν νόμιμα στη Χώρα – όπως ήταν γνωστό στη Διοίκηση – έπαυσε ή έχει διαρρηχθεί, δεν τυγχάνει νομίμως αιτιολογημένη και πρέπει να ακυρωθεί, κατ’ αποδοχή του οικείου λόγου της κρινόμενης αίτησης ακυρώσεως ως βάσιμου. Η ακύρωση, δε, της προσβαλλόμενης απόφασης ως προς το κεφάλαιο αυτό στερεί, σύμφωνα με τα άρθρα 21 παρ.1 του ν. 3907/2011, το επιβληθέν σε βάρος της αιτούσας μέτρο της επιστροφής από το νόμιμο έρεισμά του και συνεπώς, η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να ακυρωθεί στο σύνολό της. Κατόπιν τούτου, παρέλκει ως αλυσιτελής η εξέταση των λοιπών προβαλλόμενων λόγων ακυρώσεως.

    9. Επειδή, κατ`ακολουθίαν, πρέπει η αίτηση ακυρώσεως να γίνει δεκτή ως βάσιμη, να ακυρωθεί η προσβαλλόμενη (...) απόφαση του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης και η υπόθεση να αναπεμφθεί στη Διοίκηση για νέα, νόμιμη κρίση. Τέλος, το καταβληθέν παράβολο πρέπει να αποδοθεί στην αιτούσα (βλ. άρθρο 36 παρ.4 εδ. α` του π.δ. 18/1989, φ. 8Α`), ενώ, κατ`εκτίμηση των περιστάσεων, το Δικαστήριο κρίνει ότι ο καθ`ού Υπουργός πρέπει να απαλλαγεί της καταβολής των δικαστικών εξόδων της αιτούσας [βλ. άρθρο 15 παρ.5 ν.3068/2002 (φ. 274Α`), σε συνδυασμό με τα άρθρα 4 παρ. 1 περ. στ` του ν.702/1977 (φ. 268Α`), όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 50 του ν.3659/2008 (φ. 77Α`) και 275 παρ. 1 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, που κυρώθηκε με το άρθρο πρώτο του ν.2717/1999 (φ. 97Α`)].

      ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ

      Δέχεται την αίτηση.

      Ακυρώνει την (...) απόφαση του Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας-Θράκης.

      Αναπέμπει την υπόθεση στη Διοίκηση για νέα, νόμιμη κρίση.

      Διατάσσει την απόδοση του καταβληθέντος παραβόλου στην αιτούσα.

      Απαλλάσσει τον καθ`ού από τη δικαστική δαπάνη της αιτούσας.

      Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στη Θεσσαλονίκη, την 11-2-2021, όπου και δημοσιεύθηκε, σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο του Δικαστηρίου αυτού, την 29-3-2021.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ       Η ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ     

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ